Veda

   Çok uzun zamandır yazmadım, yazamadım, unuttum, kenara bıraktım...
   Yaz dediler, iyi gelir..
   Aklıma da ilk gelen, çocukluğumun, ilk gençliğimin en çok sevdiğim, onlarca, yüzlerce anımın olduğu güzelim mekana yapılacak veda oldu... Yepyeni, modern, mühendislik harikası bir stadyum geliyor. Ama canım Sami Yen'ime veda içimi burkuyor. Canın çok sıkkın olduğunda maça git derdi babam, en azından iki saat herşeyi unutursun. Babam ilk maça götürdüğünde yaşım sanırım 3,4 falandı.
   13 yaşımda annemden habersiz maça gittiğimi, trafikten bilmem neden acayip eve geciktiğimi, ve canım annemin meraktan çatlayıp, karakol yollarına düşerken, elimde bayrakla beni yolda görüp nasıl kızdığını unutamıyorum...
   15, 16 yaşlarımda, kapalı tribünde, üst kat en alt sıra ,tam orta saha çizgisinin dik geldiği yerde oturuyordum hep. O zaman Kapalı Tribün için, sezonluk bilet falan yoktu. Numara da yoktu, ama orası  benimdi, yanımda çok sevdiğim bir arkadaşım, tam arkamda oturan, okuldan benden iki yaş büyük bir efsane abim. Ve kapalı tribün, hekes birbirini tanırdı ve herkesin yeri vardı, yerinize kimsenin oturması da mümkün değildi. Yani bir ailenin akşam yemeğinde masaya oturması gibi. İlk yalnız gittiğim maçın akşamı sokakta annemden yediğim fırça, kapalıdaki yerim, çocukluğumun kahramanları, Cüneyt, Simoviç, Erhan, K. Mustafa, Prekazi, Arif, Muhammet, İsmail, Yusuf, Tanju, Semih... Daha sonraları o müthiş takım ve en son gittiğim Leeds United maçı..Gitmesem de kapalı tribün ve benim yerim..
   Ve inanılmaz gerçekten inanılmaz maçlar... PSV, Neuchatel,  Monaco, Milan, Real Madrid, Barcelona, Juventus, Manchester United... Kimler tanımadı ki Sami Yen'i...
   Lerby, bir  dönemin en gözde futbolcularından Sören Lerby her yerde oynadım, böyle birşey görmedim demişti, 2-0 biten PSV maçından sonra...
  Böyle birşey yok gerçekten... Umarım bir dolu çocuk, genç yeni stadyumda, benim Sami Yen'de yaşadığım anıları yaşar, Telekom Arena, umarım bir dolu gence, çocuğa Sami Yen'in zamanında babama, sonra bana attığı çiziği atar...